எழு!!!

"எழு!!!"

வீழ்ச்சி

இலக்கென நான் நிர்ணயம் செய்த,

அறைக் கதவினுற்கான

ஓட்டப்பந்தயங்களின்

ஒவ்வொரு அடியிலும், 

அந்தகாரத் தடங்களின்,

அகலங்கள் நீள்கிறது.

நொடிகள் நாட்களாய்,

நாட்கள் நாழிகையாய்,

நாழிகைகள் யுகங்களாய்,

காலம் குழம்பிய பெருவெளியாய்

என் வாழ்விடம் மாறுகிறது.

சுவர்களின் வெளிப்பக்கம்

சிரித்துக் கொண்டேயிருக்கும்

வாய்களுக்கான கண்கள்

உள்பக்கம் ஊடுருவ - என் பார்வை

நிலை குத்துகிறது.

சூனியத்தின் சில்மிஷத்தால்,

மனநிலைகள் உறைந்து

மூளைத்திசுக்களில் தீப்பற்றி

நாடி நாளம் நரம்புகளில்

சூடேற்றி பரவ,

நாற்காலிகள் உடைகிறது.

தனிமை உடைக்கும் 

திறவுகோல்கள் - அதன் 

தாழ்வாரங்களில் உள்ளதென

திரித்துக்கூறும் பொய்மனம்,

தரைநோக்கி,

தலைகீழாய் பயணிக்கிறது. 

மேசைகளின் பேச்சில் மயங்கி,

அலமாரிகள் அலங்காரம் செய்ய,

நிலைக்கண்ணாடிகளின் 

எக்காளச் சிரிப்பொலியாய் -

உயிரற்றவைகள் உயிர் பெற,

உயிருள்ளவன் உயிர்

உச்சகட்டத் தனிமையிலிருக்கிறது.

எழுச்சி

இதற்குமேல் இறக்கமில்லை,

இறப்பதால் பயனுமில்லை.

எந்தக் கதவுமே

ஒரு வழிப் பாதையில்லை.

ஏணிகளின் பயன்பாடு

இறங்குவதற் கென்றில்லை.

எண்ணங்களால் 

தீக்குளித்தால்

எத்திக்கும் இருளில்லை.

சிந்தையினால் 

அளக்கப்படின்,

அந்தகாரம் அகலமில்லை.

சூழ்நிலைகளின் 

சிறை உடைத்தால்,

சூனியமென்று எதுவுமில்லை.

தோல்வி தோண்டி 

வெற்றி எடுத்தால்-

ஊரார் வாய் சிரிப்பதில்லை.

திறமைகளை 

மீட்டெடுத்தேன்,

திறவுகோல் அகப்பட்டது.

தனிமையெனும் 

விலங்கறுத்தேன்,

தடங்கள் புலப்பட்டது.

கோபத்தீயை

உரமாக்கினேன்,

புலன்கள் உயிர்பெற்றது.

அன்பொன்றே

இலக்கென்றேன்,

அறைக்கதவின் தாழ் உடைபட்டது.

வெற்றி

கரவொலிகளுக் கிடையில் - நான்

கதவுடைத்து வெளிவருகையில்

எனக்கெனவே காத்திருந்தாற்போல்

அலர்கிறது ஒரு மலர்.